menu
Dan is het opeens zover, 5 oktober en reizen we af naar Burg Haamstede waar om 12 uur het startschot van de kustmarathon zal klinken. ‘De mooiste en zwaarste marathon van Nederland’ staat afgedrukt op het startnummer.
Ik denk terug aan de maand na de marathon van Rotterdam.‘Ik mis een doel’ zei ik tegen Marjolein, ‘zullen we een najaarsmarathon gaan rennen?' Amsterdam? Nee, klonk het vastberaden, als we nog een marathon gaan rennen is het de kustmarathon!’ Marjolein, opgegroeid in het Zeeuwse heeft al 3 keer deze marathon gewandeld met haar moeder. Hoe mooi om hem dan ook te rennen! Zo gezegd zo gedaan.
Na lang zoeken naar een parkeerplek in Burg Haamstede (de spanning loopt op), in de lange rij voor de dixies (de spanning loopt nog meer op) staan we 5 min voor tijd in het startvak. Geen Lee Towers, wel 1 minuut stilte voor Lein Lievense, de onlangs overleden organisator van de kustmarathon.
Het startschot klinkt en daar gaan we dan, op weg naar Zoutelande. De weersomstandigheden zijn perfect. Wat een mazzel hebben we. De enige droge dag van de afgelopen week!
Van alle kanten worden we ingehaald, maar wij laten ons niet opjagen. Sparen onze krachten voor de zware stukken in het parcours! In 1:03 komen we door op de eerste 10 km bij Neeltje Jans. Ondanks zijwind en af en toe het windje in de rug, voelt het op de Oosterscheldekering als tegenwind. We boksen ons er doorheen en komen op 20 km door in een tijd van 2:10. We rennen inmiddels op het strand. Ook de getijdengoden zijn ons goed gezind, het is laag water!
Over het harde zand lopen we richting Domburg. Het gaat lekker, we voelen ons goed. Ondanks dat het tempo afneemt door het natte zand komen we op 30 km door in een tijd van 3:25. Bij elke tien kilometer pakken we onze rust bij een drinkpost. Even een gelletje en slokje water en weer door. Dat bevalt goed.
n Domburg gaan we het strand weer af. Yeahhh..... denken we. Maar ook bij deze marathon zit het venijn in de staart. Tot 35 km weten we de spirit er nog goed in te houden. We nemen ons laatste gelletje en proberen ook te genieten van de prachtige natuur waarin we lopen. Het laatste deel bestaat uit stijgen en dalen in de duinen. Stijgen en dalen, stijgen en dalen, het houdt niet op. Tussendoor steile trappen van tientallen meters hoog.... we hebben het zwaar, maar kunnen blijven rennen.
Op 40 km draaien we het strand weer op, het ‘toetje’ zoals Saskia zou zeggen. Het valt niet mee om door het mulle zand de harde kustlijn te bereiken. Om de 50 meter moeten we zijwaarts en al slalommend ons door de paalhoofden heen wurmen. Op 41.5 km mogen we, door het mulle zand ploeterend, het strand weer af. Nog één steile trap te gaan. Terwijl iedereen zich wandelend en worstelend een weg omhoog werkt op de trap gaat Marjolein al rennend iedereen voorbij. Ik kan niet achterblijven, pers de laatste kracht uit mijn benen en hol Marjolein achterna de trap op. Nog 700 meter naar de finish draaien we het duin af Zoutelande in.
We horen ..' en daar komen Marjolein en Ank uit Rotterdam’. ‘Rotterdam komt binnennnn!’ ‘Daar komen ze,over de Coolsingel van Zoutelande, Marjolein en Ank’.
Hand in hand gaan we over de finishlijn, symbolisch een zandberg, de klok geeft 5:04 aan. We hebben het gedaan! We did it! Oprecht de mooiste en de zwaarste!
Wij krijgen het felbegeerde t-shirt in onze handen gedrukt met de tekst: Finisher kustmarathon 2019!