Maltareis

Een record aantal van vierentwintig lopers en drie supporters van Loopgroep Nesselande namen deel aan de Malta Marathon Challenge. Een wedstrijd over drie dagen in etappes van zestien(10 EM), vijf en eenentwintig kilometer. Door organisator Barry werd deze liefkozend “the mother of all marathons’” genoemd. Tijdens de briefing op woensdag keek ik de kleine, gezette man wat geringschattend aan, maar na de laatste etappe moest ik toegeven dat hij een punt had. Het was een pittig parcours.

Vrijdag:tien Engelse mijl

Na een vroeg ontbijt bracht de bus ons voor de eerste etappe naar Siggiewi. Onder een brandende zon draafde ik langs drukke verkeerswegen over de heuvels langs de zee en door diverse kleine plaatsjes. Verkeersregelaars probeerden tegemoetkomende auto's en vrachtwagens verwoed tot stoppen te bewegen. Politieagenten op motoren dirigeerden de lopers driftig zwaaiend naar de linkerkant van de weg.Vanwege het kleine deelnemersveld (een kleine tweehonderd lopers) liep ik zo nu en dan alleen, hopend de weg in de kronkelende straatjes niet kwijt te raken. Maatjes brulden me de laatste klim op langs de St. Nicholas kerk naar de finish. Luidkeels zingend werd de terugweg aanvaard en in de middag gerelaxt in sauna of andere gelegenheid.        

‍

Zaterdag:vijf kilometer

Zaterdagmiddag bracht de bus ons naar de haven van M’Kala. Wederom zonnig weer en een redelijk vlak parcours - wat op Malta inhoudt dat je een paar wat lagere heuvels over moet. Bert verraste ons door in looptenue met startnummer T de bus in te stappen. Een bijzonder moment en dus tijd om de pen aan Bert over te dragen:

 “Het was mijn meest emotionele wedstrijd ooit. Op zaterdag 28 november stond de 5 km op het programma. Na een hele zware periode van behandelingen en herstel, waar ik nog steeds mee bezig ben, was het niet de bedoeling dat ik zou deelnemen. Het eerste onderdeel van de Marathon Challenge op Malta, de 16.095 km (10 mijl) van vrijdag gaf mij echter zoveel energie, dit wilde ik ook weer voelen. De nervositeit voor de start, de saamhorigheid, het afzien, de euforie bij de finish en de verhalen achteraf. Voor mezelf had ik de knoop al doorgehakt. Wel nog afstemmen met Brigitte (mijn lieve echtgenote),Kees (mijn mentale steun en trainer) en Tineke (mijn steun en toeverlaat inmijn herstelperiode). Ze gaven groen licht. Toen we zaterdag in de bus stapte richting de start kwamen de eerste reacties, waarom heb jij je loopkleding aan, ga je lopen, geweldig. Eindelijk voelde ik me weer goed bij de groepsfoto, ik hoorde er weer bij. Tineke en Marian hadden aangegeven bij me te blijven lopen. Dat gaf een goed gevoel. De eerste 2 km gingen deels omhoog en voelden toch wel zwaar aan. Daarna ging het op en eer. Na 3 km kwam ik goed in mijn ritme. Het leek wel of mijn lichaam de inspanning herkende. De laatste 500 meter waren fantastisch. Het groepje om mij heen werd groter. Inmiddels gefinishte lopers liepen mee. Wat een supergevoel om zo te finishen. Alle ellende van dit jaar kwam eruit en dat kon ik delen met mijn loopmaatjes en mijn lieve kanjer Brigitte. Ongekend veel dank voor het supergevoel dat jullie mij hebben gegeven. Op naar NY.”

Ik ben er trots op dat ik bij zo’n groots sportmoment mocht zijn. De blijdschap en emoties te ervaren die loskomen na zijn finish. Zijn bezieling, moed en doorzettingsvermogen ontroeren me. Ik voel wat de loopsport en onze groep kan betekenen.Het is een balans waarin wederzijds steun wordt gegeven en inspiratie ontvangen. Zo vloeien het leven en het lopen in elkaar over. In de bus terug naar het hotel wordt ‘You’ll never walk alone’ een flink tandje harder meegezongen.

‍

‍

Intussen verraste Barry ons met de mededeling dat de derde etappe wellicht niet door zou gaan.  Storm en regen konden weleens roet in het eten gooien. Hij waagde het zelfs de traditionele, yogales van Gini te verstoren omdat hij de ruimte nodig had waar die werd gehouden. Het was goed dat we allemaal zen waren. Uiteindelijk kwam zondagochtend half zeven het verlossende nieuws, er werd gewoon gestart.

Zondag:halve marathon

Terwijl het pijpenstelen regende liep ik bibberend langs de boulevard naar de start, terugverlangend naar de gezellige avond in de hotelbar. Ik wist niet dat je op bier en limoncello ook goed kon lopen. De straten veranderde in snelstromende beekjes en ik slalomde om enkeldiepe plassen heen. Na een half uur werd het even droog en liet de zon zich af en toe zien.

Een helling van circa een kilometer fungeerde halverwege als kuitenbreker. Daarna volgende een geweldige afdaling waarin ik door een haarspeldbocht knalde en een adembenemend uitzicht op de St. Pauls Bay cadeau kreeg. Het laatste stuk ging over de hellingen langs de boulevard naar de finish bij het Nationaal Aquarium. De enthousiaste ontvangst van mijn dochter en maatjes deden regen en kou vergeten. Tijdens het wachten op onze laatste lopers bekroop me het gevoel dat ik iets goedgemaakt had, omdat mijn marathons tot nu toe teleurstellend verliepen. Ik had mezelf verbaasd en er meer uitgehaald dan ik voor mogelijk hield. Toen iedereen binnen was gingen we naar het hotel, waar aan het eind van de ochtend Saskia (eerste prijs individueel), Jolan (eerste prijs individueel), Lea (derde prijs groep) enMonique (derde prijs groep) hun welverdiende bekers tijdens de afsluitende ceremonie in ontvangst namen. Zij straalden ook namens ons, want in deze groep wordt ieders prestatie op evenveel waarde geschat.

 De afsluitende maandag werd benut met het in de plenzende regen bezoeken van de hoofdstad Valletta en andere bezienswaardigheden. Na een gezamenlijke taxirit koos ieder voor zich of in groepjes een eigen weg. Des te gezelliger werd het ’s avonds in de hotelbar waar tijdens Happy Hour alle ervaringen werden uitgewisseld. Een gezamenlijke avondmaaltijd in het steakhouse en een glaasje inde bar toe sloten een geweldige week toepasselijk af.

 Tot slot

Weer thuis overheerst bij mij een gevoel van dankbaarheid. Naar Bert en Marianne die met het organiseren van deze reizen mijn leven verrijken. Naar Jolan en Monique, die het extra bijzonder maken omdat wij dit als gezin beleven. Naar mijn loopmaatjes die ik weer beter leer kennen. Ik denk terug aan een fantastische trail die Marco over de punt van het eiland organiseerde. Ik hoor ons zingen inde bus en zie ons slenteren langs kathedralen en andere bouwwerken. Ik lach weer om het gedraai rond het poolbiljart, midden in de nacht in een Ierse pub.Ik schater om de foto’s van een wedstrijd oude medailles verstoppen. Ik ontspan als ik aan Gini’s grandioze yogales denk. Ik geniet weer van de gezellige happy hours in de hotelbar en gezamenlijke etentjes. Deze en andere gebeurtenissen vormen verhalen op zich met als rode draad het plezier met elkaar, de mogelijkheid je eigen gang te gaan en de ruimte voor emoties en een serieus gesprek.

Jan van Leeuwen

‍