menu
Bij historische gebeurtenissen weten veel mensen nog precies waar ze waren toen ze het nieuws hoorden. Zo weet ik nog precies waar ik was toen ik werd gebeld met het bericht dat ik een startbewijs had voor de London Marathon: op het vliegveld van Dublin na een korte city-trip.
Een buitenlandse marathon mogen lopen historisch noemen, is dat niet wat overdreven?
Ja natuurlijk: in verhouding tot wat er allemaal in de wereld aan de hand is, gaat dit natuurlijk helemaal nergens over. En toch: voor mij voelt een bezoek aan London (en ik ben er in mijn leven al heel vaak geweest) altijd als thuiskomen. Voor mij is er dan ook maar één stad geschikt voor een buitenlands marathonavontuur. En omdat (zoals sommigen uit onze loopgroep uit ervaring weten) een startbewijs voor deze marathon bijna letterlijk een lot uit de loterij is, is dit voor mij toch echt historisch...
Dat telefoontje kreeg ik trouwens op 31 juli 2019 (kon ik terugvinden in mijn vakantiedagboeken) en de marathon in kwestie zou worden gelopen op 26 april 2020. “Zou worden gelopen” inderdaad, want ook hier gooide corona roet in het eten. Een klein jaar geleden hoorde ik dat mijn droom op 2 oktober 2022 eindelijk in vervulling zou gaan. Het werd overigens nog even spannend toen begin september bekend werd gemaakt dat Queen Elizabeth hard achteruitging. Het zou toch niet gebeuren dat...
Maar gelukkig was het goeie mens op tijd "dood en begraven" waardoor de stad tijdig kon worden vrijgegeven en konden we massaal voor Buckingham Palace finishen.
Omdat ik eigenlijk mijndroom over een hele in London al had opgegeven, liep ik er in 2018 al een halve. Hierdoor was ik al bekend met het grote aantal gesponsorde deelnemers bij hardloopevenementen in Engeland. De marathon van London is ieder jaar het grootste fundraising evenement van het land. Er doen hierdoor heel veel lopers in de vreemdste uitdossingen mee, wat de sfeer wel heel bijzonder maakt. Zo werd ik (laat ik het maar toegeven) dit jaar rond 25 km ingehaald door een BigBen en heb ik een paar kilometer samen opgelopen met de kerstman. Niet zelf gezien, maar wel van een aantal mensen gehoord: er liep ook een groep van zes mee, in twee rijtjes van drie, in een mega fruitmand. Hoe dan??? De supporters van de goede doelen hebben op een paar punten langs het parkoers een plek toegewezen gekregen, de zogenaamde “cheering points”. En daar wordt iedere loper, ook de neutrale, oorverdovend aangemoedigd en toegejuicht. Ook op veel andere plekken stond het publiek me rijendik naar de eindstreep toe te schreeuwen.
Voor mij was London echt Rotterdam in het kwadraat. Want waar hier voor de start vroeger iedereen op deCoolsingel paste en tegenwoordig op de Schiedamsedijk, wordt er in London vanaf maar liefst 4 verschillende locaties gestart, met in mijn startgebied niet minder dan 13(!) startwaves. Die verschillende stromen komen na zo’n 3 mijl bij elkaar, om de volgende 23,2 mijl samen naar de finish te rennen. En waar we inRotterdam altijd pas worden afgeschoten nadat Lee Towers heeft gezongen, klonk in London voor de start een stemmig God save the... King!
Wat in London wél hetzelfde is als in Rotterdam: het blijft een pleuris eind! Ik heb alleen foto’s van mijn blije fases gedeeld, maar het was bij vlagen natuurlijk ook gewoon heel zwaar. Gelukkig stond er precies daar iemand langs de kant met op een spandoek: “Even if you’re walking, you’re still running it better than our government”. Want het was ook de week waarin de Britse Pond hard onderuit was gegaan na een kamikaze belastingplan van de nieuwe regering-Truss. Toen wist ik weer waarom ik dit zo graag in London wilde meemaken. Wat een bizar land, wat een heerlijke stad. Historisch.